نيروگاه زباله سوز با راكتور پلاسما مقداري از الكتريسيته توليدي را براي استفاده داخلي بكار مي برد و انرژي توليدي مازاد آن به عنوان يك منبع انرژي تميز و ارزشمند مي باشد. با اينكه اين نيروگاه به الكتريسيته زيادي نياز دارد، هزينه اجراي آن معمولاً از هزينه هاي ساخت ساير كارخانه هاي زباله سوز متداول كمتر است. اين سيستم معمولاً انرژي الكتريكي كافي براي مصرف و فروش، به همراه سوخت سبز اضافي براي تهيه آب گرم يا بخار براي توربينها فراهم مي كند.
اين نيروگاهها به صورت مدولار طراحي مي شوند. يعني اجزاي آن به طور كامل در بيرون سايت ساخته شده و سپس براي اتصال نهايي به محل مورد نظر حمل مي شوند.
هزينه سرمايه گذاري و اجراء يك واحد نيروگاه زباله سوز با راكتور پلاسما به ظرفيت 350000 تن در سال، معادل 80-100 ميليون دلار برآورد شده است كه ساخت آن 18 ماه به طول مي انجامد.
اين هزينه شامل كليه هزينه هاي مربوطه از قبيل طراحي، اجرا ، بهره برداري و نگهداري مي باشد. در مقايسه با ساير كارخانجات زباله سوز، اين روش با سيستم بازيافت انرژي و توليد انرژي مورد نياز خود، اقتصادي تر است. اين به آن علت است كه تمام محصولات جانبي اين سيستم به عنوان سوخت توربينها يا انرژي و تفاله براي مصارف صنعتي و ساختماني مورد استفاده قرار مي گيرند.
گازهاي هيدروژن و مونوكسيد كربن از عمده ترين گازهاي سنتزي مي باشند كه در راكتور زباله سوز توليد مي شوند. هيدروژن سوخت اصلي پيل هاي سوختي مي باشد كه جهت توليد الكتريسيته و حرارت در اين مولدها استفاده مي گردد. با اين حال وجود كربن مونوكسيد همراه با هيدروژن مانع از استفاده اين گازها در اكثر پيل هاي سوختي به عنوان سوخت است. اما نوعي پيل سوختي با نام اكسيد جامد (SOFC)موجود مي باشد كه هيچگونه حساسيتي به وجود كربن مونوكسيد موجود در سوخت ندارد، بلكه وجود اين گاز همراه با هيدروژن باعث افزايش راندمان پيل سوختي مي شود. از اين نوع پيل سوختي، با توجه به دماي بالاي كاركرد آن، به منظور توليد همزمان برق و گرما استفاده مي گردد.